Één van mijn leerlingen is ruiter van beroep. Naast zijn carrière als ruiter besloot hij voor de hobby te willen leren drummen. Als professioneel ruiter bezit hij een enorme gedrevenheid en dat komt ook naar voren in de drumles. Op een gegeven moment kwamen we op een punt dat er veel gevraagd werd van de onafhankelijkheid tussen de ledematen. Vooral bij het aanleren van wat complexere grooves. Het kostte hem veel moeite temeer omdat hij in een vast en een te hoog studietempo probeerde om het onder de knie te krijgen. Ik onderbrak hem en sommeerde hem om eerst in een tergend langzaam tempo de ledematen op het juiste moment aan te sturen. Dat mag in het begin zelfs ook nog wel vrij in de maat zolang het maar foutloos is.

Hij keek bedenkelijk omdat het nu nergens meer naar klonk. Ik vroeg: Hoe dresseer jij je paarden? Laat je ze alles in één keer in het juiste tempo doen of leer je de paarden stap voor stap in een langzaam tempo de juiste bewegingen aan? Ja dat laatste zei hij. Ik zei, ga dan nu jezelf maar dresseren want hier in de les bij het drummen werkt het net zo ?

Later in de les ergerde de leerling zich er aan dat het in de les veel minder goed ging dan thuis. Een aantal oefeningen kon hij thuis al goed spelen en nu lukte het amper. Ik zei, dat klopt en dat snap ik. Als je thuis lekker aan het oefenen bent en je bent een uurtje bezig dan kom je in een flow. Dan ben je goed opgewarmd en gaan zelfs de moeilijke dingen goed. Nu zit je nog redelijk koud achter de set. Je verwacht dat het nu net zo gaat als toen je thuis lekker ingespeeld was. Zo werkt dat niet.

Iedereen heeft een top niveau en een werkelijk speel niveau. Op je top niveau tijdens het oefenen speel je grooves en chops die je er lekker uit kunt laten knallen als je goed opgewarmd bent. Er zit dan ook geen spanning op. Op het werkelijke speelniveau speel je alleen datgene waarvan je zeker weet dat het lukt. Je werkelijke niveau is het niveau wat je met optredens hanteert. Dan ga je geen dingen proberen die je net op je topniveau kunt want de kans op mislukken is te groot en je wilt immers foutloos spelen.

Aan het einde van de les gaf hij aan dat hij vaak boos op zichzelf wordt als het niet wil lukken. Daar kon ik weer een mooie vergelijking maken met de paarden. Ik zei: word je ook boos op je paard als hij niet over de hindernis komt of een fout maakt. Nee zie hij. Dat is niet de manier om een paard iets aan te leren. Juist zei ik, daar gaan we weer. Jij wilt jezelf iets aanleren en als je boos op jezelf wordt werkt dat ook averechts. Beloon jezelf voor wat goed is gegaan. Negeer en vergeet wat niet goed is gegaan. Denk positief EN…. altijd blijven lachen. ? ?